We Are All Iranian Baha’is!
By Ali Keshtgar

[On Friday, 15 August 2008, the online journal Gooya News published the following analysis by
the Iranian journalist, Ali Keshtgar. The original Persian text may be accessed at:
http://news.gooya.com/politics/archives/2008/08/075377.php.1 Ahang Rabbani, translator.]

The violent scheme of Baha’i-killing, of which the Hojjatieh Society was the
standard-bearer and promulgator before the [1979] revolution – a scheme whose
promoters came to power with the emergence of the Islamic Republic – is at its
foundation a felonious concept intended to bring about religious cleansing
through the murder of all Baha’is.
During the past 30 years under the Islamic Republic, our Baha’i
countrymen have persistently been the subject of dual discrimination – threat
and repression. Their only offense has been that they believe in the Baha’i
teachings. In their own native land, they are barred from many occupations, nor
are they allowed to openly worship in accordance with their religious percepts –
and indeed the government has treated these Iranian brothers and sisters as
criminals.
From the very beginning this perilous idea existed among some leaders of
the Islamic Republic: that the Baha’is were mahduru’d-dam – meaning, that their
blood could be shed with impunity. Indeed, the same leaders considered that the
killing of Baha’is was a necessity and would win Divine Rewards. Until the
present time this felonious idea, which in its essence encompasses the most
abject criminal intentions and has such figures as Ali Khamenei and his cohorts
as its supporters, has resulted in the savage murder of many of our Baha’i
countrymen.
Periodically during the past thirty years, in such towns as Shiraz, Kerman,
Mashhad, Tehran, Karaj and other locations throughout the country, a number
of our Baha’i fellow-citizens have been murdered by the most brutal means. In
none of these heinous events were the murderers – who were always agents and
authorities of the security agencies of the Islamic Republic – prosecuted, and no
1 Also available at: http://www.paivand.ca/pdf/852_PAYVAND_August_15_2008WEB.pdf
governmental agency heeded the complaints of the families of those thus
exterminated.
The criminal scheme of Baha’i-killing, of which the Hojjatieh Society was
the standard-bearer and promulgator before the [1979] revolution – a scheme
whose promoters came to power with the emergence of the Islamic Republic –
is at its foundation a felonious concept intended to bring about religious
cleansing through the murder of all Baha’is. If there had been no barriers to this
planned genocide, such as international laws or global reaction, then no doubt
by now the leaders of the Islamic Republic would have fully implemented their
atrocious scheme.
At different periods during the past 30 years, we have witnessed the
mobilization of certain pressure groups associated with the [Islamic] regime for
the implementation of this plan. We must, however, remind the leaders of the
Islamic Republic that their plan is indeed the same fascist scheme which has led
to racial and religious genocides, for which some instigators have been tried in
international courts on the charge of “crimes against humanity.”
The policy of the leaders of the Islamic Republic towards suppression of
religious minorities in general, and of Baha’is in particular, has always been to
advance their intentions [for genocide] through agents and officers of the
Security and Basij agencies, so that they can claim that their crimes had been
committed by people [not by the government] and had come about as a result of
public religious biases.
However, during these three decades:
• Never has anyone been brought up on charges of murder, persecution
or threat against the Baha’is.
• Never have the leaders of the Islamic Republic condemned these
crimes.
• Unceasingly, the policy of discrimination and suppression of Baha’is
has been followed.
• Great threats have been instantly leveled against every lawyer and
human rights organization which has spoken in defense of the civil
rights of Baha’is.
Because of the intense sensitivity of this regime towards the Baha’is in
Iran, when it comes to defending the civil rights of Baha’is, human rights
activists and organizations have either remained silent or have not engaged the
issue to any notable measure. In truth, the intensity of the government’s
discrimination against the Baha’is has been to such an extent that human rights
activists have also come to accept it, and have routinely conducted themselves in
accordance with the same discrimination.
In the course of the recent waves of suppression of the Baha’is, Mrs.
Shirin Ebadi [Iran’s only Nobel Prize laureate] has agreed to defend the
imprisoned Baha’is. After she announced her readiness to provide legal defense
to these Baha’is, the official news organs of the Islamic Republic, including the
newspaper that speaks for the Islamic Republic, claimed that this undertaking by
Mrs. Ebadi is due to the fact that her daughter had accepted the Baha’i religion.
It should be clear that the claim of official news organs of the Islamic Republic
is intended to instill fear in Mrs. Ebadi and to discourage her and her colleagues
from defending the imprisoned Baha’is.
Unfortunately, the reaction of Mrs. Ebadi to this allegation was as if she
considered being a Baha’i or becoming a Baha’i a shameful act and equated this
accusation against her daughter as a “curse.” In a radio interview with the
Persian segment of Radio France Internationale on the last Thursday, 17 Murdad [7
August 2008], three times Mrs. Ebadi referred to the allegations of the Islamic
Republic against her family as a “curse.” In fact, she could have dismissed these
baseless accusations – which no one believes anyway – without disrespect
towards the Baha’is.
Considerable evidence proves that we have not come to view religious
freedom and equity to such a degree that we would respect the religious beliefs
of others to the same extent as our own beliefs. Until it remains so,
governments can continue with their policy of discrimination and suppression
of religious minorities.
In view of the government’s antagonistic policy toward Baha’is, the
protection of the civil rights of Baha’is and opposition to official or extralegal
discrimination against this segment of Iranian society has gained a particular
significance in the arena of human rights. The most effective way to break
religious discrimination against the Baha’is would be for all human rights
activists and organizations to adopt the defense of complete religious rights and
equality, and opposition to all forms of religious bias, as their foremost
principle. Moreover, this message should not be limited to ad hoc measures of
human rights defenders.
When the regime attacks the Baha’is, we must all write and say, “We are
all Iranian Baha’is!”
جمعه 25 مرداد 1387
"ما همه بهائی ايرانی هستيم"!
علی کشتگر
فکر جنايتکارانه "بهائی کشی" که انجمن حجتيه از دوره پيش از انقلاب حامل و
مبلغ آن بود و با روی کار آمدن جمهوری اسلامی حاملان آن به قدرت رسيدند،
تفکری است مجرمانه که خواستار پاکسازی مذهبی، يعنی کشتار بهائيان است
هم ميهنان بهائی ما در ٣٠ سال گذشته همواره در جمهوری اسلامی با تبعيض،
تهديد و سرکوب دوگانه روبه رو بوده اند. جرم آنها اين بوده و هست که به آئين
بهائيت باور دارند. آنها در سرزمين خود نه فقط از انتخاب بسياری از مشاغل محروم
اند، نه فقط از برگزاری آزادانه مراسم عبادی خود محروم اند، بلکه حکومت در همه
سالهای گذشته دربسا موارد با اين خواهران و برادران ايرانی ما هم چون مجرمان
رفتار کرده است.
در ميان برخی از سران جمهوری اسلامی از آغاز اين فکر خطرناک وجود داشته و
دارد که بهائيان "مهدورالدم" هستند.قتل آنان واجب و مستوجب پاداش الهی
است. اين فکر مجرمانه که در بطن آن نطفه بدترين جنايات بسته شده و کسانی
هم چون علی خامنه ای و ايادی او حاملان آن هستند تا به امروز قربانيان زيادی از
ميان هم ميهنان بهائی ما گرفته است. در اين سی ساله گذشته در برش های
زمانی مختلف در شهرهای شيراز، کرمان، مشهد، تهران، کرج و برخی از شهرهای
ديگر کشور تعدادی از هم ميهنان بهائی ما در کمال شقاوت به قتل رسيده اند. در
هيچ يک از اين جنايات قاتلان که از عوامل و ماموران دستگاههای امنيتی و نظامی
جمهوری اسلامی هستند مورد تعقيب قرار نگرفته اند و هيچ مرجع حکومتی به
شکايات بستگان قربانيان رسيدگی نکرده است.
فکر جنايتکارانه "بهائی کشی" که انجمن حجتيه از دوره پيش از انقلاب حامل و
مبلغ آن بود و با روی کار آمدن جمهوری اسلامی حاملان آن به قدرت رسيدند،
تفکری است مجرمانه که خواستار پاکسازی مذهبی، يعنی کشتار همه بهائيان
است. اگر موانعی هم چون قوانين بين المللی و واکنش های جهانی در کار نبود،
چه بسا تا به امروز سران جمهوری اسلامی اين اعتقاد جنايتکارانه را بطور کامل
عملی کرده بودند. در اين سی سال گذشته در مقاطع مختلفی شاهد حرکت
برخی از گروههای فشار وابسته به رژيم برای عملی کردن اين تفکر بوده ايم . همه
ما بايد به سران جمهوری اسلامی يادآور شويم که اين عقيده در زمره همان تفکر
فاشيستی پاکسازی قومی و مذهبی خطرناکی است که برخی از مجريان آن به
اتهام جنايت عليه بشريت در سالهای گذشته در دادگاههای بين المللی محاکمه
شده اند.
سياست سران جمهوری اسلامی در سرکوب اقليت های دينی بويژه بهائيان
همواره اين بوده است که از طريق عوامل و ماموران خود در دستگاههای امنيتی و
انتظامی و بسيج مقاصد خود را به پيش برند و مدعی شوند که اين جنايات توسط
مردم و تحت تاثير تعصبات مذهبی آنها صورت گرفته است.
در اين سه دهه اما:
- هرگز کسی به دليل ارتکاب قتل و آزار و تهديد بهائيان مورد تعقيب قرار نگرفته
است.
- هرگز سران جمهوری اسلامي اين جنايات را محکوم نکرده اند!
- سياست تبعيض و سرکوب عليه بهائيان مدام دنبال شده است.
- وکلا و انجمن های مدافع حقوق بشر به محض تلاش برای دفاع از حقوق
شهروندی بهائيان تهديد شده اند.
فعالان و نهادهای مدنی مدافع حقوق بشر در ايران وقتی نوبت به دفاع از حقوق
شهروندی بهائيان می رسد، بخاطر حساسيت فوق العاده رژيم نسبت به بهائيان
سکوت می کنند و يا آن چنان که بايد خود را درگير نم یکنند. در واقع شدت تبعيض
دولتی نسبت به بهائيان به حدی است که فعالان حقوق بشر نيز به نوعی اين
تبعيض را می پذيرند و به آن عمل می کنند.
در جريان موج اخير سرکوب بهائيان، خانم شيرين عبادی دفاع از بهائيان زندانی را
قبول کرد. رسانه های رسمی جمهوری اسلامی از جمله خبرگزاری جمهوری
اسلامی پس از اعلام آمادگی خانم عبادی در دفاع از بهائيان زندانی مدعی شدند
که اين اقدام خانم عبادی بخاطر آن است که دختر ايشان به آئين بهائيت گرويده
است. روشن است که ادعای رسانه های رسمی جمهوری اسلامی برای مرعوب
کردن خانم عبادی و منصرف کردن وی و همکارانش از تصميم در دفاع از بهائيان
زندانی بود. متاسفانه واکنش خانم عبادی به اين خبر چنان بود که گوئی ايشان
بهائی بودن و يا بهائی شدن را ننگ تلقی می کند و اين نسبت را به دختر خود با
"فحش" برابر می داند.
خانم عبادی در گفتگوی راديوئی با بخش فارسی راديو بين المللی فرانسه که روز
پنج شنبه گذشته ١٧ مرداد پخش شد سه بار ادعای خبرگزاری جمهوری اسلامی
را "فحش" به خانواده خود تلقی کرد. در حالی که ايشان می توانست بدون واکنش
اهانت آميز به بهائيت اين گونه ادعاهای بی اساس که کسی هم آن را باور نمی
کند تکذيب نمايد.
شواهد زيادی نشان می دهند که ما هنوز به آزادی و برابری اديان در آن حد باور
نداريم که دين و عقيده ديگران را به اندازه اعتقادات خود محق احترام بدانيم. و تا
زمانی که چنين است حکومت ها می توانند سياستهای تبعيض آميز و سرکوب
اقليت های دينی را دنبال کنند. با توجه به سياست حکومت نسبت به بهائيان دفاع
از حقوق شهروندی بهائيان و مخالفت با تبعيض های رسمی و غيررسمی عليه اين
گروه از ايرانيان اهميت ويژه ای در حوزه دفاع از حقوق بشر پيدا کرده
است.موثرترين راه شکستن تبعيض عليه بهائيان آن است که دفاع از حق برابری
کامل اديان و مخالفت با تبعيض مذهبی در سرلوحه کار همه فعالان حقوق بشر و
نهادهای مدنی مدافع حقوق شهروندی قرار گيرد. و صرفا به اقدامات مقطعی
وکلای مدافع حقوق بشر محدود نشود. وقتی بهائيان مورد هجوم رژيم قرار می
گيرند همه بايد بگوئيم و بنويسيم که ما "همه بهائی ايرانی هستيم."